"கரை சேர்த்த கல்வி" - சிறு கதை

"அறிவின்மை இன்மையுள் இன்மை பிறிதின்மை இன்மையா வையா துலகு" - [குறள் 841]

 

அறிவு இல்லாத நிலையே இல்லாமையிலும் இல்லாமை. மற்றபடி வேறு பல இல்லாமையை பொருட்டாக உலகம் கருதாது. ஆகவே அந்த அறிவு , அந்த கல்வி தான் எல்லாத்தையும் இழந்த முல்லைமலரை கரை சேர்த்தது மட்டுமல்ல, அவளை வாடிய நொந்த மக்களுக்கு ஒரு கலங்கரை விளக்காக, ஒரு விடிவெள்ளியாக மாற்றியது! அவளின் கதைதான் "கரை சேர்த்த கல்வி"!!  

 

போரினால் பாதிக்கப்பட்ட முல்லைத்தீவு கிராமத்தில், முல்லைமலர் என்ற தமிழ்க் குடும்பம் ஒரு காலத்தில் அமைதியான வாழ்க்கை வாழ்ந்தது. பரம்பரை பரம்பரையாக உழவர்கள் மண்ணை உழுது வந்த அவர்களது பூர்வீக நிலம் அவர்களின் இருப்பின் இதயமாக இருந்தது. ஆனால் இலங்கையின் உள்நாட்டுப் போர் அவர்களைச் சூழ்ந்தபோது எல்லாம் எதிர்பார்க்காதவாறு மாறிவிட்டது. இலங்கையின் வடக்கு மற்றும் கிழக்கில் உள்ள தமிழ் குடும்பங்களுக்கு போரின் இறுதி ஆண்டுகள் குறிப்பாக மிக கொடூரமானவை. அதில் இருந்து முல்லைமலரின் குடும்பமும் விதிவிலக்கல்ல.

 

அது மட்டும் அல்ல, ஆயுதப் படைகளுக்கும் கிளர்ச்சிப் போராளிகளுக்கும் இடையில் சிக்கி, அதனால், அவர்கள் தங்கள் வீடு அழிக்கப்பட்டதையும், அவர்களின் நிலம் இராணுவத்தால் கைப்பற்றப்பட்டதையும், அவர்களின் குடும்ப உறுப்பினர்கள் கொல்லப்பட்டதையும் அல்லது காணாமல் போனதையும் உதவியற்றவர்களாகப் அன்று பார்த்துக் கொண்டிருந்தனர். அவர்கள் சொத்து, அன்புக்குரியவர்கள் மற்றும் அவர்கள் ஒரு காலத்தில் அறிந்த வாழ்க்கை உட்பட எல்லாவற்றையும் இழந்தனர். தப்பிச் செல்வதைத் தவிர அவர்களுக்கு அந்த நேரம் வேறு வழிதெரியவில்லை, அவர்கள் ஆயிரக்கணக்கான இடம்பெயர்ந்த தமிழர்களுடன் சேர்ந்து தாமும் தெற்கே ஒரு ஆபத்தான பயணத்தில் சென்று இறுதியில் வவுனியாவை அடைந்து அங்கு அவர்கள் தஞ்சம் அடைந்தனர்.

 

வவுனியா பயணம் ஒரு பெரும் பயணமாகவே இருந்தது. தொடர்ச்சியான சோதனைச் சாவடிகள், இராணுவத் துன்புறுத்தல் மற்றும் பசி ஆகியவை அவர்களின் தன்னம்பிக்கைக்கும் மற்றும் உயிர்வாழ்வதற்கான விருப்பத்தையும் சோதித்தன. ஒவ்வொரு திருப்பத்திலும், ஒவ்வொரு தடைகளிலும் அவர்கள் ஒரு இன முரண்பாடான நாட்டில், இரண்டாயிரம் ஆண்டுகளுக்கு முற்பட்ட  காலத்திலேயே இலங்கை நாட்டின் பழங்குடியாக இருந்தும், இன்று தமிழர் என்ற கடுமையான யதார்த்தத்தை எதிர்கொண்டனர். ஒரு காலத்தில் செழித்துக் கொண்டிருந்த சமூகம் இப்போது பாதுகாப்பிற்காக பிச்சைக்காரர்களாக மாறிவிட்டது போல அவளுக்கு தெரிந்தது. வடக்கில் இராணுவத்தினரின் கட்டுப்பாட்டின் மூலம் தமிழ்க் குடும்பங்களின் பல காணிகள், ஏதோதோ காரணங்கள் கூறி  கைப்பற்றப்பட்டன, அவை இப்போதைக்கு திரும்பி வரும் என்ற நம்பிக்கையை அவள் இழந்து இருந்தாள். நெரிசலான சூழ்நிலைகள், உணவுப் பற்றாக்குறை மற்றும் அடிப்படைத் தேவைகள் இல்லாததால் அகதிகள் முகாம்களில், குடிசைகளில் வாழ்க்கை பொதுவாக எல்லோருக்கும் கடினமாக இருந்தது.

 

இந்த இறுதிப்போரில் அழிவுகளுக்கு மத்தியில், போரில் கணவனையும் இரண்டு மகன்களையும் இழந்த முல்லைமலரின் தாய், ஒரு கனவில் என்றும் ஒட்டிக்கொண்டார்: தனது இளைய மகள் முல்லைமலர் இந்த துன்பத்தை தாண்டி எழுவாள். கல்விதான் ஒரே வழி என்று அவள் திடமாக நம்பினாள். அவள் முல்லைத்தீவில் ஒரு ஆரம்ப பாடசாலை ஆசிரியரும் கூட. அவளின் அந்த பாடசாலை குண்டு மழையால் இடிமுழக்கத்துடன் இடித்து உடைத்தெறிந்த பொழுது, அவள் கண் முன்னாலேயே பல அந்த பாடசாலை மாணவ மாணவிகளும் உடல் சிதறி சாவை அழுகைக் குரலுடன் சந்தித்த அந்த சம்பவம் இன்னும் அவள் கண்ணில் அப்படியே இருந்தது.  முல்லைமலரைப் பள்ளிக்கு அனுப்ப தன்னால் முடிந்த வேலைகளைச் செய்தும் மற்றும் அருகில் இருந்த ஆரம்ப பாடசாலையில் தற்காலிக ஆசிரியர் பொறுப்பை பெற்றும் கடுமையாக நீண்ட நேரம் உழைத்தாள். முல்லைமலரின் கல்வியை அவள் தனிப்பட்ட வெற்றியாக மட்டும் பார்க்கவில்லை, மாறாக தமிழ் சமூகத்தின் நம்பிக்கையை மீட்டெடுக்கும் ஒரு வழியாக. முல்லைமலர் தனது கல்வியை நீதிக்காகப் போராடவும், அவர்களிடமிருந்து திருடப்பட்ட நிலங்களை மீட்டெடுக்கவும், தங்கள் மக்களுக்கு கண்ணியத்தை மீட்டெடுக்கவும் உதவ வேண்டும் என்பது தான் அவளது கனவாக இருந்தது.

 

"கண்ணுடையர் என்பவர் கற்றோர் முகத்திரண்டு புண்ணுடையர் கல்லா தவர்" -  [குறள் 393]

 

கண்ணில்லாவிடினும் அவர் கற்றவராக இருப்பின் கண்ணுடையவராகவே கருதப்படுவார். கல்லாதவருக்குக் கண் இருப்பினும் அது புண் என்றே கருதப்படும். அதை அடிக்கடி முணுமுணுத்துக் கொண்டு இருக்கும் முல்லைமலரின் தாய் தன் மீது சுமத்திய பொறுப்பு சுமையாக இருந்தாலும், தன் அசைக்க முடியாத நம்பிக்கையால் ஈர்க்கப்பட்டு, தன் மகளை எப்படியும் படிப்பிற்க்க வேண்டும் என்பதில் உறுதியாக இருந்தாள். முல்லைமலரும் அதை உணர்ந்து, படிப்பிற்காக தன்னை முழுமையாக அர்ப்பணித்துக் கொண்டாள். அவள் தினமும் பள்ளிக்கு இரண்டு மைல்கள் நடந்தாள், அடிக்கடி வெறும் வயிற்றில். ஆனாலும், அவளது மனம் படிப்பில் கூர்மையாக இருந்தது, அவளது உறுதிப்பாடு தளரவில்லை. விரக்தியால் சூழப்பட்ட அகதி முகாம்களின் கடுமையான சூழ்நிலையில், முல்லைமலர் தனது புத்தகங்களில் ஆறுதல் கண்டாள். முள்வேலி மற்றும் இராணுவ ரோந்துகளுக்கு அப்பாற்பட்ட ஒரு எதிர்காலத்தை அவள் விரும்பினாள். 

 

"கல்வி கரையில, கற்பவர் நாள் சில

மெல்ல நினைப்பின் பிணிபல- தெள்ளிதின்

ஆராய்ந்து அமைவுடைய கற்பவே நீரொழியப்

பால் உண் குருகில் தெரிந்து."

[நாலடியார்: 135] 

 

நாம் கற்கவேண்டிய நூல்கள் மற்றும் பெறவேண்டிய அறிவு அளவில்லாதது. ஆனால் நம் வாழ்நாளோ குறைவு. எண்ணிப்பார்த்தால் இதிலும் நோய், நொடிகள். எனவே வாழ்நாளை வீணாக்காமல், அன்னப்பறவை எப்படி நீரைப் பிரித்து பாலை மட்டும் உண்கிறதோ, அதுபோல நாம் சிறந்த நூல்களை மட்டும் கற்றுப் பயன்பெறவேண்டும் என்பதை முல்லைமலர் என்றும் மறக்கவில்லை.

 

"வயிற்றுக்குச் சோறிடவேண்டும்- இங்கு

வாழும் மனிதருக்கு எல்லாம்;

பயிற்றிப் பல கல்வி தந்து- இந்தப்

பாரை உயர்த்திட வேண்டும்"

 

என்கிறான் மகாகவி . கல்வி மூலமே உயர்வு காணமுடியும் என்பதை அழுத்த மாக சொன்னான் பாரதி. இதையும் நன்றாக உணர்ந்த முல்லைமலர், இடைவிடாத முயற்சியால் அவள் தனது தேர்வில் சிறந்து விளங்கினாள். அவளது வெற்றி ஒரு மதிப்புமிக்க பல்கலைக்கழகத்தில் சட்டம் படிக்க உதவித்தொகையைப் பெற்றது.

 

போரினால் பாதிக்கப்பட்ட பின்னணியில் இருந்தும் அவள் ஒரு அரிய சாதனையை கல்வியில் படைத்தாள். அதனால் அம்மாவின் மகிழ்ச்சி எல்லையற்றது என்றாலும் அவள் முல்லைமலருக்கு முன்னால் இருக்கும் பொறுப்புகளை மீண்டும் நினைவுபடுத்தினாள்.

 

"மலர்," அவளது பாசமான, செல்லப்பெயரைப் பயன்படுத்தி அவளுடைய அம்மா கூறினார், "இந்த உயர் படிப்பு உனக்கோ எங்களுக்கோ மட்டுமல்ல. இது நிலம், வீடு, குடும்பம் இழந்த அனைவருக்கும் பயன்படவேண்டும். உங்களுக்காக மட்டுமல்ல, முடியாதவர்கள் அனைவருக்காகவும் நீங்கள் எழ வேண்டும். உங்கள் கல்வியின் மூலம், எங்கள் மக்களுக்கு நீதி கிடைக்க நீங்கள் உதவுவீர்கள். நீங்கள் அவர்களுக்கு நம்பிக்கையைத் தருவீர்கள்." என்று அறிவுரை வழங்கினார்.

 

"திறமை கொண்ட தீமையற்ற

தொழில் புரிந்து யாவரும்

தேர்ந்த கல்வி ஞானம் எய்தி

வாழ்வம் இந்த நாட்டிலே!"

 

"வாழி கல்வி செல்வம் எய்தி

மனம் மகிழ்ந்து கூடியே

மனிதர் யாரும் ஒருநிகர்

சமானமாக வாழ்வமே!"

 

சிறப்பான கல்வி மூலம் ஞானம் பெற்று, செல்வத்தை தருகிற ; மன மகிழ்ச்சி தருகிற, பிணக்கமின்றி ஒருவரை ஒருவர் கூடி வாழவைக்கிற  கல்வி மூலம் மக்கள் அனைவரும் சமம் என்ற சிந்தனை மேலோங்கி நாங்கள் வாழ்வோம் என்கிறான் பாரதி . ஆனால் மலரின் தாயோ ஒரு படி மேலே போய்விட்டாள்!

 

முல்லைமலர் சட்டம் படிக்க பல்கலைக் கழகத்தில் நுழையும் போது, ​​தனக்காக அல்ல, தன் சமூகத்திற்காக கல்வியில் வெற்றி பெறுவதைத் தவிர வேறு நோக்கம் இல்லை என்பதைத் தன்னுடன் எடுத்துச் சென்றாள். ஒடுக்கப்பட்ட தமிழ் மக்களின் உரிமைகளுக்காகவும், அவர்களின் நிலத்தை மீட்பதற்காகவும், அவர்களை நீண்டகாலமாக ஒதுக்கிவைத்திருந்த அமைப்பில் சமத்துவத்திற்காகவும் போராடும் ஒரு வழக்கறிஞராக வேண்டும் என்ற உறுதியுடன், தன்னை ஆர்வத்துடன் படிப்பில்  ஈடுபடுத்திக் கொண்டாள்.

 

ஆனால் பல்கலைக்கழக வாழ்க்கை எதிர்பாராத தொடர்புகளையும்  கொண்டு வந்தது. ஒரு நாள் முல்லைமலர் தன்னைப் போலவே, அங்கு  போரினால் இடம்பெயர்ந்த மூத்த தமிழ் மாணவரான ஆரூரானை தற்செயலாக நூலகத்தில் சந்தித்தாள். அவன் புத்திசாலியாகவும், இரக்கமுள்ளவனாகவும், மக்களின் நலனில் ஆழ்ந்த ஈடுபாடு கொண்டவனாகவும் இருந்தான். தமிழ் சமூகத்தின் எதிர்காலம், அவர்கள் எதிர்கொள்ளும் அநீதிகள் மற்றும் தமிழர்கள் தங்கள் மானத்தையும் மண்ணையும் மீட்டெடுக்கும் ஒரு சமூகத்தின் தொலைநோக்குப் பார்வையைப் பற்றி இருவரும் அதன் பின் பல மணி நேரம், பல சந்தர்ப்பங்களில் ஒன்றாக விவாதித்தனர்.

 

அதேவேளையில், அவர்களின் சந்திப்புக்கள், அவர்களுக்கிடையில் ஒரு ஆழமான பிணைப்பை ஏற்படுத்தி, அது நாளடைவில் காதலாக பரிணமித்தது. ஆரூரனும்அவளுடைய அன்பை, வலியை  புரிந்துகொண்டு, அவளது கனவுகளைப் பகிர்ந்து கொண்டான், அவர்களின் வாழ்க்கையின் குழப்பங்களுக்கு மத்தியில் அவனின் துணை அவளுக்கு அமைதியை அளித்தான்.

 

ஆனால் பரீட்சைகள் நெருங்க நெருங்க அவளது படிப்பும்  தீவிரமடைந்தது, அதேநேரம் தாயின் எதிர்பார்ப்புகளின் கனம் அவளை அழுத்தியதால், முல்லைமலர் தன்னால் எந்த கவனச்சிதறலையும் படிப்பில் ஏற்படுத்தக் கூடாது என்பதில் கவனமாகவும் இருந்தாள். அவளுடைய மக்களின் தேவை மிகவும் அவசரமானது. அதனால் கூடுதலாக படிப்பில் அக்கறை செலுத்தியதால், ஆரூரனுடனான அவளின் தொடர்புகள் குறைந்தன.

 

"மன்னனு மாசறக் கற்றோனுஞ் சீர்தூக்கின்

மன்னனிற் கற்றோன் சிறப்புடையன்-மன்னற்குத்

தன்தேச மல்லாற் சிறப்பில்லை கற்றோற்குச்

சென்றவிட மெல்லாம் சிறப்பு"

 

மன்னனையும் மாசு போகக் கற்றவனையும் சீர்தூக்கிப் பார்த்தால் மன்னனைக் காட்டிலும் கற்றவன் சிற்றப்புடையவன். எப்படி என்றால், மன்னனுக்கு அவனது ஆட்சிக்கு உட்பட்ட நாட்டில் மட்டுமே சிறப்பு. கற்றவனுக்கோ அவன் சென்ற இடத்திலெல்லாம் சிறப்பு. அந்த சிறப்பை கொடுப்பது சிறப்பு சித்தியடைதலால் ஏற்படும் மதிப்பே என்பது அவளுக்கு நன்றாகப் புரிந்தது.

 

ஒரு நாள் மாலை, வவுனியாவில் உள்ள அவர்களது சிறிய அறையில், முல்லைமலர் தனது தாயிடம் தனது இதயத்தில் ஏற்பட்ட மோதலைப் பற்றி வெளிப்டையாகப் பேசினாள்.

 

"அம்மா," அவள் மெதுவாக தயக்கத்துடன் ஆரம்பித்தாள், "நான் பல்கலைக்கழகத்தில் ஒருவனை சந்தித்தேன். அவன் பெயர் ஆரூரன், எங்களுக்கிடையில் நல்ல புரிந்துணர்வு இருப்பதுடன் நாம் இருவரும்  நெருக்கமாகியும் விட்டோம். அவனும் என்னை மாதிரியே  எங்கள் மக்களின் போராட்டத்தைப் புரிந்துகொண்டு, நான் செய்ய முயற்சிப்பதை ஆதரிக்கிறான் என்றாலும், எனக்கு ஒரு பயமும்  இருக்கு..." என்றாள்.

 

மகளின் முகபாவத்தில் தெரிந்த அவளின் அவாவையும் விருப்பத்தையும் தெரிந்து கொண்ட அவளின் அம்மா அவளைப் உற்றுப் பார்த்தாள். "எதற்கு பயப்படுகிறாய், மலர்?"

 

“உங்களுக்கும் எங்கள் மக்களுக்கும் நான் என் மனதில் அளித்த வாக்குறுதியிலிருந்து, அந்த எங்கள் இலக்கிலிருந்து, காதல் ஒருவேளை  என்னைத் திசைதிருப்பும் என்று நான் எனோ பயப்படுகிறேன். நீங்கள் எனக்காக மிகவும் தியாகம் செய்துள்ளீர்கள், நான் உங்களை வீழ்த்த, உங்களுக்கு கவலை கொடுக்க விரும்பவில்லை. என் கவனத்தை, இந்த தருணத்தில்  இழக்க என்னால் முடியாது, அது தான் அந்தப் பயம்." என்றாள்.

 

அம்மா கையை நீட்டி மகளை கிட்ட அழைத்தவாறு, “என் குழந்தை, காதல் ஒரு அழகான விடயம். ஆனால் உங்கள் இதயம் இப்ப பிளவுபட்டதா என்று நீங்களே உங்களை கேட்டுக் கொள்ள வேண்டும். நாங்கள் முல்லைத்தீவில் இருந்து பல இழப்புகளுடன் வெகுதூரம் இன்று வந்துவிட்டோம், அதிக தியாகம் செய்துவிட்டோம் . நீ தான் என் ஒரே நம்பிக்கை. இந்த காதல் உன்னை  தடுத்து நிறுத்தும் என்று நீ  நம்பினால் மட்டும், நீ ஒரு தேர்வு கட்டாயம் விரைவில் செய்ய வேண்டும். உன் காதலா அல்லது உன் இலட்சியமா என்பதை என்றாள்.

 

அன்னையின் பேச்சைக் கேட்ட முல்லைமலரின் கண்கள் கண்ணீர் வழிந்தன. “எங்கள் மக்களை நான் தேர்ந்தெடுக்க வேண்டும். அவர்களுக்காக நான் போராடத் தேர்ந்தெடுக்க வேண்டும்" என்று உறுதியாக தாயிடம் சொன்னாள்.

 

பல்கலைக்கழகத்துக்கு திருப்பிய ஓரிரு நாட்களுக்குப் பிறகு, முல்லைமலர் ஆரூரானை வளாகத்தில் சந்தித்தாள். அவர்கள் இருவரும் ஒரு பெரிய மரத்தடியில் அமர்ந்தனர், அங்கு அவர்கள் தங்கள் கனவுகள் மற்றும் எதிர்காலத்தைப் பற்றி பல உரையாடல்களைப் பகிர்ந்து கொண்டனர்.

 

“ஆரூரன்,” முல்லைமலர், உணர்ச்சியால் கனத்த குரலில், “நான் உன்னுடன் ஒன்று பேச வேண்டும்” என்று ஆரம்பித்தாள்.

 

ஆரூரன் அவளை ஏறிட்டு பார்த்தான். “என்ன தப்பு, மலர்? ஏன் நீ இன்று தள்ளி , இடைவெளி விட்டு இருக்கிறாய்" கவலையுடன் கேட்டான். 

 

"நான் எங்களைப் பற்றி யோசித்துக் கொண்டிருக்கிறேன்," அவள் குரல் கொஞ்சம் நடுங்கியது. "நான் உன்னை ஆழமாக நேசிக்கிறேன், உன்னை என்றும் மறக்க மாட்டேன், ஆனால் எனக்கு ஒரு பொறுப்பு இருக்கிறது - அதை என்னால் புறக்கணிக்க முடியாது. என் மக்களுக்கு நான் தேவை. நான் படித்து, பட்டம் பெற்று, எழுந்து நீதிக்காக போராட வேண்டும் என என் அம்மா எல்லாவற்றையும் தியாகம் செய்தார். அதிலிருந்து என்னைத் திசைதிருப்ப எதையும் அனுமதிக்க முடியாது, அதனால்த்தான் காதலை, அதன் உணர்வை கொஞ்சம் மறக்க முயலுகிறேன்" என்றாள்.

 

அவன் அமைதியாக இருக்க முயன்றாலும் ஆருரனின் முகம் வாடியது. “மலர், உங்கள் அர்ப்பணிப்பு எனக்குப் புரிகிறது. ஆனால் காதலுக்கும் சேவைக்கும் இடையே நாம் தேர்வு செய்ய வேண்டியதில்லை. நாங்கள் ஒன்றாக வலுவாக இருக்க முடியும், அருகருகே ஒன்றாக அங்கே வேலை செய்யலாம்" என்றான்.

 

முல்லைமலர் ஒரு தயக்கத்துடனும் அதேநேரம் ஒருவித உணர்வுடனும் தன் தலையை ஆட்டினாள், கண்களில் கண்ணீர் வழிந்தது. "அது உண்மையாக இருக்க வேண்டும் என்று நான் விரும்புகிறேன். எனவே இரண்டு தோணியில் இப்ப கால் வைக்க விருப்பவில்லை. என் கவனம் உடனடியாக இன்று வாடி இருக்கும் எம் மக்களுக்கு செலுத்த வேண்டும், அதில் உறுதியாக இருக்கிறேன். நான் தோல்வியுற்றால், அவர்களின்  நம்பிக்கையை மட்டுமல்ல எல்லாவற்றையும் நான் இழக்க வேண்டி வரும், என் அம்மாவின் தியாகம் உட்பட. நான் அதை நடக்க அனுமதிக்க முடியாது." என்றாள்.

 

ஆரூரன் மெல்ல தலையசைத்தான், இதயம் கனத்தது. “நான் உன்னை மதிக்கிறேன், மலர். நீங்கள் செய்ய வேண்டியது இதுதான் என்றால், நான் உன் வழியில் தடையாக என்றும் நிற்க மாட்டேன். தூரத்தில் இருந்தாலும், கட்டாயம்  நான் உன்னை அங்கிருந்து ஆதரிப்பேன், நேசிப்பேன்." என்றான். 

 

அதன் பிறகு தன் தனிப்பட்ட உணர்வுகளை ஒதுக்கி வைத்துவிட்டு, முல்லைமலர் படிப்பில் தன்னை முழுமையாக ஈடுபடுத்திக் கொண்டாள் . அவளுடைய கடின உழைப்பும் உறுதியும் பலனளித்தன. அவள் கௌரவ பட்டம் பெற்றாள், ஒடுக்கப்பட்டவர்களின் உரிமைகளுக்காக நிற்பதற்காக ஒரு இளம் வழக்கறிஞராகப் புகழ் பெற்றாள். போரினால் பாதிக்கப்பட்ட வடக்கிற்குத் திரும்பிய அவள், அங்கு இராணுவத்தினரால் கைப்பற்றப்பட்ட காணிகளை மீட்பதற்காகவும், இடம்பெயர்ந்த தமிழ்க் குடும்பங்களுக்கு நீதி கிடைக்கவும் அயராது போராடத் தொடங்கினாள்.

 

முல்லைமலரின் பெயர் விரைவில் நம்பிக்கை அடையாளமாக  மாறியது. அவள்  சந்திப்புகளை ஏற்பாடு செய்தாள், விழிப்புணர்வை ஏற்படுத்தினாள் மற்றும் வேறு யாரும் செய்யத் துணியாத வழக்குகளை எடுத்துக் கொண்டாள். அவளது பேரார்வம் இலங்கையின் வடக்கு மற்றும் கிழக்கு முழுவதும் உள்ள தமிழர்களுக்கு சம உரிமை கோரி ஒரு இயக்கத்தைத் தூண்டியது. அவளின் அம்மாவின் கனவு நனவாகி விட்டது - முல்லைமலர் தன் மக்களின் முதன்மைக் குரலாக மாறினாள்.

 

காதலை தற்காலிகமாக அல்லது நிரந்தரமாக துறந்தாலும் முல்லைமலர் தன் பணியில் அதேநேரம் நிறைவு கண்டாள். நீதிக்கான காரணத்திற்காக தன்னை முழுமையாக அர்ப்பணிக்க அவள் தேர்வு செய்தது முற்றிலும் சரி என்று உணர்ந்தாள், எல்லாவற்றையும் இழந்தவர்களுக்கு கண்ணியத்தை மீட்டெடுக்க அவளுடைய முயற்சிகள் உதவியது. அவள் மூலமாக, முல்லைத்தீவு மற்றும் அதற்கு அப்பால் உள்ள மக்கள் தமது உரிமைகள் மீட்கப்பட்டு, தமது நிலம், தமது வலிந்து காணாமல் போனவர்கள் மற்றும் அன்றாட அத்துமீறலுக்கு ஒரு முடிவு காணும் வரை ஓயாத ஒரு அலையைக் கண்டனர்.

 

முல்லைமலர் தன் மக்களுக்கு நம்பிக்கையை அளிக்க தன் இதயத்தில் மலர்ந்த காதலை துறந்தாள். இறுதியில், தன் மக்கள் மீதான அவளுடைய காதல் எல்லாவற்றிலும் மிகப்பெரிய அன்பாக மாறியது. அவள் பெற்ற அந்த கல்வி தான் அவளை வாடிய நொந்த மக்களுக்கு ஒரு விடிவெள்ளியாக, ஒரு கலங்கரை விளக்காக மாற்றியது. அவளை, அந்த பெருமை மிக்க நிலைக்கு, "கரை சேர்த்த கல்வி" யை அவள் என்றும் மறக்கவில்லை! "கற்ககசடறகற்பனவகற்றபின் நிற்கஅதற்குத்தக" என்பது அவளின் உள்ளத்தில் என்றும் நிலைத்து இருந்தது!! 

 

[கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம்

அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்]