"நவம்பர் 27 தீபத் திருநாள்"

“🕯️ நாம் ஏன்  தீபம் ஏற்றுகிறோம்?“

  

ஒவ்வொரு நவம்பர் 27 ஆம் தேதியும்

தமிழ் உலகம் நினைவுகூருகிறது

போரை அல்ல, அரசியலை அல்ல —

மக்களை, உயிர்களை, கனவுகளை!

சம உரிமைகளுக்கான .....

கண்ணியத்திற்கான .....

தாயகத்திற்கான .....

குழந்தைகள் பயமின்றி வாழ்வதற்கான ....

நவம்பர் 27 அழைப்பிற்கு செவிகொடுத்தது

வெறுப்பின் தீயால் அல்ல

நம்பிக்கையின் ஒளியால் —

நாம் விளக்கை ஏற்றுகிறோம் —

உலகம் தங்கள் ஒளியைத்

தாங்கிக்கொள்ள மறுத்துவிட்டதால்!

நீதி அவர்களைப் பேச மறுத்துவிட்டதால் -

திரும்பி வராத மக்களின் பெயர்களைக் கிசுகிசுக்கிறோம்.

 

நாம் துக்கப்படுகிறோம் —

ஏனென்றால் நாம் மனிதர்கள்

மேலும் அவர்களும் மனிதர்கள்!

 

நாளையத் தலைமுறைக்கென்று

கண்ணீரிலே விதைத்த

மறக்க முடியாத கனவொன்று

எம் இதயத்தில் எழுகிறது!

 

அந்தக் கனவே —

நவம்பர் 27 தீபம்,

அணையாத நினைவு!

🌢🌢🌢🌢🌢🌢🌢🌢🌢

“வன்னியின் குரல்கள்”

 

மாங்குளம் முதல் ஒட்டுசுட்டான் வரை

குழந்தைகள் வயல்களில் மகிழ்ந்தனர் 

காற்றில் பறக்கும் தென்னோலை போல

கிளிநொச்சியில் கனவுகள் பின்னின!

பனை மரங்களின் கீழ் குடும்பங்கள் கூடி

புதுக்குடியிருப்பில் உண்டு பேசி பகிர்ந்தனர்

ஆனால் போர் ஒரு அழிப்பேரலையாக வந்தது

எல்லாவற்றையும் அடித்துச் சென்றது!

சுதந்திரபுரம் குண்டுகளால் நடுங்கியது

மந்துவில் மதிய வேளையும் இருட்டானது

வலையர்மடத்தில் கூடாரங்கள் நிரம்பி வழிந்தன

வட்டுவாகலில் உலகம் மறுபக்கம் திரும்பியது!

இறுதியாக —

முள்ளிவாய்க்கால் கைவிடப்பட்ட மக்களின்

இறுதி மூச்சானது!

இன்று நவம்பர் 27 

வன்னியின் ஒவ்வொரு கிராமத்திற்கும்

ஒவ்வொரு நதிக்கும்

ஒவ்வொரு வயலுக்கும்

ஒவ்வொரு வீட்டிற்கும்

ஒரு தீபம்  ஏற்றுகிறோம்!

ஏனென்றால்,

அவர்களின் மண் இரத்தம் சிந்தினாலும்

உண்மை இன்னும் நிலைத்திருக்கிறது —

உடைக்கப்படாமல், தோற்கடிக்கப்படாமல்.

🌢🌢🌢🌢🌢🌢🌢🌢🌢

“முள்ளிவாய்க்கால் மறவாத நினைவு”

உலகம் கண்களை மூடிய போது

முள்ளிவாய்க்கால் அமைதியாக அலறியது! 

தாய்மாரின் வெற்றுக் கரங்களுக்கும்  

தந்தையர் தோண்டும் கல்லறைகளுக்கும்   

நிமிர்ந்து நின்ற பனை சாட்சியானது!

மே மாதம் 2009 இல்

உலகம் காணாத பெரும் துயரம்

சில நாட்களில் அரங்கேறியது! 

இல்லாமல் போனவர்களின் பிரதிபலிப்பு

ஏரியில் தெளிவாய் தெரியுது

வானமும் சாட்சி சொல்லுது!  

 

பென்சிளை பிடிக்கும் குழந்தைகள்

குண்டின் நெருப்பிற்கு மூச்சைப் பிடித்தன 

அவர்களின் குற்றம் தமிழராகப் பிறந்ததே!

 

புகையில் மறைந்தன கிராமங்கள்

குடும்ப வரலாறும் சேர்ந்து எரிந்தன! 

மனிதகுலம் அழித்ததை

பிரபஞ்சம் வைத்திருக்கும் என்று -  

மக்கள் தங்கள் பெயர்களை

காற்றிடம், விண்மீன்களிடம், கிசுகிசுத்தனர்!

 

வன்னியின் இறுதி அலறல்கள்

ஒலியின் அலையில் கரைந்தபோது -

புதிய மௌனம் எழுந்தது!

முழு மக்களும் கத்திப் புரண்டு

கண்ணீருக்கு அப்பால் அழுதபோது

அந்த மௌனம் உருவாக்கியது!

🌢🌢🌢🌢🌢🌢🌢🌢🌢

 

“🕯️ எமது வாக்குறுதி“

 

உங்கள் நினைவு மறையாது

உங்கள் கதைகள் கடலுடன் கரையாது 

உங்கள் முகங்கள் மங்காது!

 

இழந்த ஒவ்வொரு குழந்தைக்கும்

ஒரு தீபம் எழும்பும்

ஒவ்வொரு கனவு முடியும்போதும்  

ஒரு பாடல் தொடங்கும்

ஒவ்வொரு குரல் மௌனிக்கும்போதும் 

ஒரு புதிய தலைமுறை பேசும்!

இதனால்தான் நவம்பர் 27 வாழ்கிறது

போரின் நினைவாக அல்ல —

மீண்டும் ஒருபோதும் அனுமதிக்கப்படாது

மீண்டும் எப்போதும் அது மறக்கப்படாது

மீண்டும் எப்போதும் அந்த உண்மை அழிக்கப்படாது

என்ற ஒரு உறுதிமொழியாக!

🌢🌢🌢🌢🌢🌢🌢🌢🌢

 

“உலகம் பதிலளிக்க வேண்டிய நாள் இது ”

 

குற்றத்தை உலகம் பெயரிட

சங்கிலிகளை உடைத்து சத்தியம் மலர 

பொய்களின் நிழலில் இருந்து

நீதி வெளியே வர -

முள்ளிவாய்க்கால் அமைதியாக இல்லை

அது பதிலுக்காக காத்திருக்கிறது!

 

உலகம் கண்களை மூடினாலும்

வன்னிமண் எலும்புகளை பாதுகாக்கிறது

யாரும் சேகரிக்கா விட்டாலும்

கடல் உடல்களை வைத்திருக்கிறது

ஐ.நா. மண்டபங்கள் செவியை மூடினாலும்

காற்று அழுகைகளைச் சுமந்து செல்கிறது!

 

நீதி ஒரு மெதுவான நதி என்றாலும்

ஆறுகள் தங்கள் பாதையை மறப்பதில்லை!

 

ஒரு நாள், முள்ளிவாய்க்கால்

உலக  நீதிமன்றத்தில் பேசப்படும்

ஒரு நாள், மணல் பிளந்து 

உண்மை புயலாக எழும்

ஒரு நாள், உலகம் வாய்திறந்து

மௌனத்திற்கு பதிலளிக்கும்!

அந்த நாள் வரும்போது

​​நாம் ஏற்றி வைக்கும் விளக்குகள்

நினைவால் மட்டுமல்ல

வெற்றியாலும் ஒளிரும்!

 

[கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம்,

அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்]

 

 

 

 

"🕯️ The Flame of November 27"

------------------------------------------

 

“🕯️ Why We Light the Lamp?“

 

Every November 27, the Tamil world remembers

Not war, not politics —

But the people. The lives. The dreams.

 

The ones who left home in school uniforms

And never returned.

The ones who answered the call

Not out of hatred,

But out of hope —

Hope for equal rights,

Hope for dignity,

Hope for a homeland

Where children could grow without fear.

We light the lamp

Because the world refused to hold their light.

We whisper their names

Because justice refused to speak them.

We mourn

Because we are human —

And because they were too.

🌢🌢🌢🌢🌢🌢🌢🌢🌢

“Voices of the Vanni”

 

From Mankulam to Oddusuddan,

the Vanni once bloomed

with fields of paddy

and laughter of children.

In Kilinochchi,

dreams were woven

like coconut leaves in the wind.

In Puthukkudiyiruppu,

families gathered under palm trees,

sharing meals, stories, futures.

But the war came like a wave—

sweeping everything.

In Suthanthirapuram,

the earth trembled with shells.

In Manthuvil,

the sky turned dark at noon.

In Valaiyarmadam,

tents overflowed with the wounded.

In Vattuvaagal,

the world turned its face away.

And at last—

Mullivaikkal,

the final breath of a people

cornered by fate

and abandoned by humanity.

Today, we light a lamp

for every village of the Vanni,

every river, every field, every home

scarred by the war.

 

For even if their soil still bleeds,

their truth still stands—

unbroken, undefeated.

 

🌢🌢🌢🌢🌢🌢🌢🌢🌢 

 

“Mullivaikkal and the Unbroken Memory“

 

When the world turned its eyes away,

The shores of Mullivaikkal learned to scream in silence.

Palm trees stood as witness-towers,

Watching mothers run with empty arms,

And fathers dig graves with trembling hands.

The lagoon held the reflection

Of a thousand fleeing shadows,

But the sky held the truth —

No place on earth

Has ever swallowed so much sorrow

In so few days.

Children who should have held pencils

Held their breath instead,

While shells carved fire

Into the crowded sands.

Their only crime:

Being born Tamil.

Villages disappeared in smoke,

Pages of family history burned,

Yet the people whispered their names

To the wind, to the stars,

Hoping the universe might hold

What humanity destroyed.

And when the final screams dissolved

Into the sound of waves,

A new silence rose —

The silence that forms

When an entire people

Has cried beyond tears.

🌢🌢🌢🌢🌢🌢🌢🌢🌢

“🕯️ The Promise We Carry“

We will not forget.

We will not allow the sea

To swallow their stories.

We will not allow time

To blur their faces.

For every child lost,

A lamp will rise.

For every dream ended,

A song will begin.

For every voice silenced,

A new generation will speak.

This is why November 27 lives in us.

Not as a memory of war —

But as a pledge:

Never again.

Never forgotten.

Never erased.

🌢🌢🌢🌢🌢🌢🌢🌢🌢

 

 

“The Day the World Must Answer”

Mullivaikkal is not quiet—

it is waiting.

Waiting for the world

to name the crime.

Waiting for truth

to break its chains.

Waiting for justice

to step out of the shadows.

 

The earth still holds the bones

the world refused to see.

The sea still keeps the bodies

no one came to collect.

The wind still carries the cries

that never reached the UN halls.

But justice is a slow river—

and rivers do not forget their path.

One day,

Mullivaikkal will be spoken

in the courtrooms of the world.

One day,

the truth buried in sand

will rise like a storm.

One day,

the world will answer

for the silence it kept.

 

And when that day comes,

the lamps we light

will glow not only with memory—

but with victory.

[Kandiah Thillaivinayagalingam,

Athiady, Jaffna]