"விடியலைத் தேடி"- சிறுகதை

கிளிநொச்சியின் பசுமை நெடுந்தூரத்தில், ஒரு நாள் இளம் விவசாயி கார்மேகம், தனது பழைய காளை வண்டியில் சந்தைக்குப் புறப்பட்டான். அவனது வண்டியில் கிழங்கு, கத்தரிக்காய், சுண்டைக்காய் என குவிந்திருந்தன. வழியெங்கும் காற்றில் நனைந்த மண் வாசனை வீசியது.

திடீரென, கடும் மழையில் ஒரு பெண் ஆழினி, மீன் கூடையுடன் நடந்து கொண்டிருந்தாள். அவள் தண்ணீரில் வழுக்கிக் கொண்டே, அலைகள் தழுவும் கடற்கரை மண்ணைச் சவால் செய்தவள் போல தோன்றினாள். கார்மேகம் அவளைப் பார்த்து உருக்கமடைந்தான்.

“ஏய் பெண்ணே! உனக்கு உதவி வேண்டுமா?” என்று அவன் கூவினான்.

அவள் தயக்கத்துடன் திரும்பி, மழையில் நனைந்த முகத்தோடு மெதுவாகச் சொன்னாள்,

“நன்றி... இந்த மழை எப்போதும் நம்மைச் சோதிக்கிறதே!”

அவள் அவனது வண்டியின் கூரையின் கீழ் ஒதுங்கினாள்.

“நான் ஆழினி,” என்றாள்.

“நான் கார்மேகம்,” என்றான் அவன் புன்னகையுடன்.

அவள் மீன்களை நோக்கிக் கூறினாள்,

“இவை கெட்டுப் போகாமல் விற்கவேண்டும். கடல் இப்போது கோபமாக இருக்கிறது; மீனவர்கள் அலைகளோடு போராடுகிறார்கள்.”

அவனும் சுவாசித்து, “நிலமும் அமைதியில்லை. வெள்ளம் இல்லையென்றால் வறட்சி. இரவில் யானைகள் வயலுக்குள் புகுந்து விளைச்சலை நசுக்குகின்றன,” என்றான்.

அவள் சிரித்தாள், “நாங்கள் இருவரும் தோல்வி பெறும் போரில் வீரர்களாக இருக்கிறோம் போல!”

அந்தச் சிரிப்பே அவர்களிடையே புதிய நட்பின் விதையாகியது. அடுத்தடுத்த வாரங்களில், அவர்கள் சந்தையில் கூடும் போதும், மழையில் வழிந்த பாதையில் சந்திக்கும் போதும், தங்கள் வாழ்க்கையின் சிரமங்களையும் கனவுகளையும் பகிர்ந்துகொண்டனர்.

ஒருநாள், ஆழினியின் முகம் சோர்ந்திருந்தது. வழக்கம்போல் புன்னகை இல்லை.

“கார்மேகம்,” என்றாள் அவள் மெதுவாக,

“நமக்கு எப்போதாவது உணர்ந்ததுண்டா? நாங்கள் பிழைத்துக்கொண்டிருக்கிறோம், ஆனால் உண்மையாக வாழவில்லை என?”

கார்மேகம் மண்ணை நோக்கி பெருமூச்சு விட்டான்.

“ஆம், தினமும் எனக்குத் தோன்றுகிறது. போருக்கு முன் இந்நிலம் உயிருடன் இருந்தது. இப்போது மண் கூட நினைவுகளால் சோர்ந்திருக்கிறது. ஆனால் ஒரு நாள்... மீண்டும் மலரும் என நம்புகிறேன்.”

அவள் அவனைப் பார்த்து மெதுவாக கேட்டாள்,

“நாம் ஒருநாள் திருமணம் செய்து, உண்மையான வாழ்க்கையை உருவாக்க முடியுமா?”

அவன் உறுதியான குரலில்,

“நிச்சயம் முடியும், ஆழினி. நம் வீடு சிரிப்பாலும் அன்பாலும் நிரம்பும். அது நம் விடியல் ஆகும்,” என்றான்.

அவள் மெதுவாக சிரித்தாள்.

“நான் மீன் சுமந்து விற்கிறேன், நீ விவசாயம் செய்து சுமந்து விற்கிறாய். ஆனால் நாளை அதுவே போதுமானதாக இல்லாவிட்டால்?” என்று கேள்வியெழுப்பினாள்.

கார்மேகம் அவளது கையை பிடித்துக் கொண்டு, மழை துளிகள் அவர்களை நனைத்தபடி மெதுவாகச் சொன்னான்,

“அப்போதும் நாம் முயற்சிப்போம். நம் முயற்சியே நம் விடியல்.

நம் பொருளாதாரத்திற்கும் நம் வாழ்விற்கும் விடியலைத் தேடிக்கொண்டே இருப்போம்.”

மழை மெதுவாக நின்றது. மேகங்களுக்குள் ஒரு மெல்லிய ஒளிக்கீற்று பிளந்தது.

அது அவர்களின் வாழ்க்கைக்குள் வரவிருக்கும் “விடியல்” ஆக இருந்தது

 

[கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம்

அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்]