“நவம்பர் 27 — நினைவுத் தீபங்கள்”

அமைதியான வடக்கின் கரைகளிலும்

காற்றுவீசும் கிழக்கின் சமவெளிகளிலும்

ஒவ்வொரு ஆண்டும் ஒரு தேதி வருகிறது!

அது புனிதமானது, நிலையானது 

அது மையால் எழுதப்படாத நாள்

அது  நவம்பர் இருபத்தியேழு!

 

மறைந்து போக மறுத்த மக்களின் இரத்தம் 

கண்ணீராலும் சுவாசத்தாலும் எழுதப்பட்ட நாள்!

பல்கலைக்கழகங்களைக் கனவு கண்ட மகன்கள்

வகுப்பறைகளில் கவிதைகளைப் பேசும் மகள்கள்

கதிரவனுடன் உதித்த விவசாயிகள்

தாலாட்டுப் பாடல்கள் பாடும் தாய்மார்கள்

பனைமர நிழலின் வயல்களில் சாய்ந்த தந்தைகள்

வாழ, பேச, வாக்களிக்க, 

சமமான மனிதர்களாக மதிக்கப்பட 

சாதாரண உரிமைகளைக் கேட்கும் 

சாதாரண மனிதர்களே இவர்கள்!

அவர்களின் அமைதியான நம்பிக்கைகளை 

அரசின் இரும்புக்கரம் உடைத்தது 

அவர்களின் அடையாளத்தை அச்சுறுத்தியது 

அவர்களின் குரலை பயங்கரவாதியாக்கியது  

அவர்களின் இருப்பை நசுக்கியது!

நீண்ட போர் அரசு திணித்தது  

முப்பது வருடங்கள் இடம்பெயர்வு 

எறிகணை வீச்சு, வீடுகள் எரிந்தன  

குடும்பங்கள், நிலங்கள் உடைந்தன  

கல்லறைகள் முளைத்தன ஆயிரம்ஆயிரம்

மண்ணின் கீழ் அமைதியாக மறைந்தன!

வீழ்ந்த ஒவ்வொரு போராளிக்கும்

பருவம் அடையாத பிஞ்சுக் குழந்தைக்கும்

கற்பு பறிகொடுத்து மரணித்த பெண்ணுக்கும்

இரவில் கடத்தப்பட்ட  ஒவ்வொரு அப்பாவிக்கும்

இப்போது ஒரு விளக்கு மட்டுமே எரிகிறது!

யாழ்ப்பாணத்திலிருந்து மட்டக்களப்பு வரை

டொராண்டோவிலிருந்து லண்டன் வரை

பாரிஸிலிருந்து சிட்னி வரை

இதயத்தில் நிறுத்தி விளக்கு ஏற்றி 

தமிழர் வணங்கும் நாளிது!

போருக்காக அல்ல

பழிவாங்குவதற்காக அல்ல

கண்ணியத்திற்காக நீதிக்காக

உலகம் பார்க்க மறுத்தவர்களுக்காக  

துக்கப்படுவதற்கான உரிமை இது!

விளக்குகள் ஒளிர்கின்றன, உண்மைகள் புலப்படுது 

தேசத்தின் ஒற்றுமை குலைக்க முடியாது  

இறந்தவர்களை வணங்க தடுக்க முடியாது

சமத்துவம் மறுக்கப்பட்டு ஒடுக்கப் பட்டாலும்  

அணைக்கப்படாத சுடராக ஓங்கி எரியும்!

நவம்பர் 27 அரசியலல்ல, அன்பைப் பற்றியது

தாய்நாட்டிற்காக, மொழிக்காக,

தொலைந்து போன குழந்தைகளுக்காக,

அழிக்கப்பட்ட உண்மை வரலாற்றுக்காக

ஒரு மக்களின் தாய்நாட்டின் அன்பு!

ஒவ்வொரு விளக்கும் சிமிட்டும் போதும் 

உலகம் அழைக்கப்படுகிறது

அப்பாவிகள் வணங்கப் படுகிறார்கள்

பெயர்கள் பூச்சிக்கப் படுகின்றன!  

ஏனென்றால் .....  

நினைவாற்றல் - ஒரு எதிர்ப்பின் செயல்

ஒளி - நீதியின் ஒரு வடிவம்

நினைப்பது - அழிக்கப்படுவதை மறுப்பது!

சவக்குழிகள் மறைந்திருக்கும் இடத்திலும், 

குரல்கள் மௌனமாக்கப்பட்ட இடத்திலும், 

உயிர்கள் திருடப்பட்ட இடத்திலும் 

ஒவ்வொரு தமிழ் வீட்டிலும் 

பொன்னான, உறுதியான, நித்தியமான

விளக்குகள் இன்று எரிகின்றன!

தீபஒளியில் வாக்குறுதி வாழ்கிறது

ஒரு நாள் உண்மை எழும்

சிதறப்பட்ட ஒடுக்கப்பட்ட  தமிழ் மக்கள்

அதே சூரியனின் கீழ் சமமாக நிற்பார்கள்!

அதுவரை,

ஒவ்வொரு நவம்பர் 27 ஆம் தேதியும்

அதற்குப் பிறகு ஒவ்வொரு நாளும் - 

நாங்கள் நினைவில் கொள்கிறோம்

நாங்கள் தீபம் ஏற்றுகிறோம் 

நாங்கள் பேசுகிறோம்

நாங்கள் மதிக்கிறோம்

[கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம்,

அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்] 

🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹

🌾 “November 27 — Lamps of Memory”

A long remembrance poem for the fallen Tamil civilians and fighters

On the quiet shores of the North,

and the wind-swept plains of the East,

a date returns each year—

solemn, unbroken, undefeated.

November 27.

A day written not in ink,

but in blood, tears, and the breath

of a people who refused to disappear.

They were sons who dreamed of universities,

daughters who whispered poems in classrooms,

farmers who rose with the sun,

mothers who hum lullabies to sleeping children,

fathers who bent over fields of palmyra shadow—

ordinary lives

asking for ordinary rights:

to live, to speak, to vote, to be treated as equal human beings.

But their peaceful hopes

met the iron fist of a state

that saw their identity as a threat,

their voice as a rebellion,

their existence as something to erase.

And so the long war came—

thirty harrowing years

of displacement, shelling, burning homes,

broken families, broken lands,

and a thousand unmarked graves

hidden beneath the soil of silence.

For every fallen fighter,

for every child who never reached adulthood,

for every woman whose final cry vanished in the smoke,

for every innocent man taken in the night—

a lamp now glows.

And the Tamil people, wherever they are—

from Jaffna to Batticaloa,

from Toronto to London,

from Paris to Sydney—

pause, remember, and pray.

Not for war.

Not for revenge.

But for dignity.

For justice.

For the right to grieve openly

for those the world refused to see.

The lamps illuminate more than memory.

They expose the truth:

that a nation cannot kill its way to unity,

that a people cannot be forced

to forget their dead,

that equality denied

returns again and again

as the unextinguished flame.

November 27 is not about politics—

it is about love.

The love of a people

for their homeland,

their language,

their lost children,

their erased history.

And as each lamp flickers,

the world is invited—

at last—

to understand why Tamils bow their heads

and whisper the names

of the unreturned.

For memory is an act of resistance.

Light is a form of justice.

And to remember

is to refuse erasure.

So the lamps burn on—

golden, steadfast, eternal—

in every Tamil home across the globe.

They stand where graves were hidden,

where voices were silenced,

where lives were stolen.

And in their glow lives a promise:

that one day, the world will hear,

the truth will rise,

and the Tamil people—

scattered, scarred, but unbroken—

will stand equal under the same sun

that once witnessed their suffering.

Until then,

we remember.

We light.

We speak.

We honour.

Every November 27,

and every day after.

Kandiah Thillaivinayagalingan,

Athiady, Jaffna.

🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹

“சிவப்புத் தீப நாளில்”

(நவம்பர் 27, 2025)

சிவப்புத் தீப நாளில்

கல்லில் செதுக்காத பெயர்களையும் 

காற்று கிசுகிசுத்து செல்கிறது! 

சிதறிய தேசத்தின் நினைவுகளை

நடுங்கும் எம் இதயங்களில்

மீட்டுப் பார்க்கும் நாளிது! 

தோட்டாக்களுக்கு இடையில் புத்தகங்கள் ஏந்தி 

விடியலுக்குப் பதிலாக சாம்பல் ஆகிய  

குழந்தைகளை நாம் நினைவில் கொள்கிறோம்!

கண்ணீரால் உலகையே இணைத்த தாய்மார்களின் 

தாலாட்டுப் பாடல்கள் புலம்பல்களாக மாறின

வரலாற்றை நாம் நினைவில் கொள்கிறோம்!

அநீதியின் புயல்களுக்கு எதிராக எழுந்து 

பனைமரம் போன்று உறுதியாக நின்ற  

தந்தையரை நாம் நினைவில் கொள்கிறோம்!

வகுப்பறைகள் வயல்களில் எதிர்காலக் கனவுகண்டு 

சோதனைச்சாவடிகள் துப்பாக்கிச்சூடுகளில் காணாமல் போன 

இளைஞர்களை நாம் நினைவில் கொள்கிறோம்!

முப்பது ஆண்டுகள் இரத்தம் சிந்தியது

ஒவ்வொரு துளியும் கதையைச் சொல்லுது! 

நம்பிக்கை மறுக்கப்பட்டது

குரல்கள் நசுக்கப்பட்டது  

வீடுகள் சாம்பலானது 

சுதந்திரம் கனவானது 

சுவாசிக்கவும் தடையானது 

ஆனாலும் உண்மை நிலைத்தது  

தமிழ் உணர்வு உயர்ந்தது!

யாழ்ப்பாணத்தின் பண்டைய மணலிலும் 

முல்லைத்தீவின் துயரக் கரையிலும் 

மட்டக்களப்பின் தடாகங்களிலிலும்

திருகோணமலையின் புனிதபூமியிலும்  

மன்னாரின் பண்டைய கடலிலும்

கனடா, லண்டன், பாரிஸ், 

ஒஸ்லோ, சூரிச், சிட்னியிலும்

தமிழ் இதயங்கள் துடிக்கின்றன 

சிவப்புத் தீபம் எழுகிறது!

நீதிக்கான தீபம் 

நினைவிற்கான தீபம்

பெயர் தெரியாதவர்களுக்கும் தீபம்

கேள்விப்படாதவர்களுக்கும் ஒரு தீபம்!

போருக்கான அழைப்பல்ல இது 

உண்மைக்கான அழைப்பு இது

வெறுப்பின் பாடல் அல்ல இது 

மனிதகுலத்தின் பாடல் இது!

சிறிய கல்லறை கூட

உலக அன்பின் தீபமே 

மீறப்பட்ட வாக்குறுதிகளின் தீபமே!

வீரர்களாக மட்டும் அல்ல

புள்ளி விவரங்களாக அல்ல

மறக்கப்பட்ட  நிழல்களாக அல்ல

தமிழ் மகன்கள் மகள்களாக

சமத்துவத்தின் கனவு காண்பவர்களாக

கண்ணியத்தை என்றும் தேடுபவர்களாக

பூர்வீக இடத்திற்காக துடிப்பவர்களாக 

நாம் அவர்களை நினைவில் கொள்கிறோம்!

அவர்களின் கதைகள் நட்சத்திரங்களாக

தலைமுறைகளை முன்னோக்கி வழிநடத்த 

தியாகம் எல்லாம் விதையாகமாற

நீதி அங்கே ஒருநாள் மலரட்டும்!

இன்றைய நமது நினைவுகள்

காயமடைந்த கடந்த காலத்திற்கும்

சுவாசிக்கக் கூடிய எதிர்காலத்திற்கும் 

பாலமாக இனிமேல் அமையட்டும்! 

வீழ்ந்தவர்களுக்காக

மறக்கப்பட்டவர்களுக்காக

எதிர்காலத்திற்காக

மண்ணிலிருந்து

கடலிலிருந்து

வானத்திலிருந்து

நம்மிடமிருந்து அழிக்கமுடியாத 

தியாக பெயருக்காக

சிவப்புத் தீப நாளில்

ஒரு சுடர் எழுகிறது! 

[கந்தையா தில்லைவிநாயகலிங்கம், 

அத்தியடி, யாழ்ப்பாணம்] 

🌹🌹🌹🌹🌹🌹🌹

“On This Day of Red Flame”

(27 November, 2025)

On this day of red flame,

When the wind carries whispers of names

Carved not on stone,

But on the trembling hearts

Of a scattered nation—

We remember.

We remember the children

Who carried books instead of bullets,

But were met with smoke instead of dawn.

We remember the mothers

Who held the world together with their tears,

Whose lullabies became laments

For sons who never came home.

We remember the fathers

Who stood like palmyra trees

Against storms of injustice,

Their shadows long, their courage longer.

We remember the youth, bright as early fire,

Who dreamt of classrooms and fields and futures,

But found only checkpoints, boundaries, and gunfire.

For thirty years, the island bled,

And every drop carried a story—

Of hope denied,

Of voices silenced,

Of homes turned to ash,

Of freedom dreamt but never allowed to breathe.

But still, the Tamil spirit rose.

From Jaffna’s ancient sands

To the shores of Mullaitivu’s sorrow,

From the lagoons of Batticaloa

To the seas of Mannar,

To Canada, London, Paris, Oslo, Zurich, Sydney—

Wherever Tamil hearts beat,

A flame rises on this day.

A flame for justice.

A flame for memory.

A flame for those unnamed and unheard.

This is not a call to war,

But a call to truth.

This is not a song of hatred,

But a song of humanity.

For even the smallest grave

Holds a universe of love

And a history of broken promises.

We remember them—

Not as soldiers alone,

Not as statistics,

Not as shadows of a forgotten war—

But as Tamil sons and daughters,

Dreamers of equality,

Seekers of dignity,

Hearts that beat for their rightful place

In the land that bore them.

May their stories become stars

Guiding generations forward.

May their sacrifice become seed

From which justice one day blossoms.

And may our remembrance today

Be the bridge

Between a wounded past

And a future where all can breathe freely.

Today, we light the flame—

For the fallen.

For the forgotten.

For the future.

For the Tamil name that cannot be erased

From the soil,

From the sea,

From the sky,

From us.

[Kandiah Thillaivinayagalingam,

Athiady, Jaffna]